εύστικτος

εὔστικτος, -ον (ΑΜ)

μσν.

καθαρά, με σαφήνεια σημαδεμένος («τῶν χρόνων εὔστικτα σημεῑα»)

αρχ.

με ποικιλία χρωμάτων («εὐστίκτῃσι περὶ χροιῇσι»).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + -στικτος (< στίζω «σημαδεύω»), πρβλ. κατά-στικτος, λευκό-στικτος].